محمد علی اینانلو، مرد ورزش و طبیعت هم رفت
محمدعلی اینانلو بدون شک یک فرد استثنایی و خاص بود. با آن قد و قواره درشت و تناسب اندام و صدایی که به آن هیکل خوش ترکیب می آمد در کنار صداقتی که در گفتارش بود و برای دو بخش مهم کشور چنان دل می سوزاند که بعضا خیلی ها را از خود می رنجاند اما او مردی واقع بین و درست گفتار و راستگو بود.
وقتی با جهانگیر کوثری برنامه ورزش از نگاه دو را به آن زیبایی اجرا می کرد و بازهم چندی با همین جهانگیر کوثری برنامه ایی اجتماعی و ورزشی را صبح ها روی آنتن می برد نمی دانستیم او را کارشناس ورزش نگاه کنیم یا به عنوان کارشناس و مرد دلسوز طبیعت و جنگل ها و مراتع زیبای ایران.
شاید خیلی ها هنوزهم ندانند که اگر نماد یوز ایرانی روی پیراهن تیم ملی ایران در جام جهانی حک شد بخاطر تلاش های چند ساله اینانلو بود که در سخت ترین شرایط و با خطرناک ترین کارها با پسرش آرش هفته ها در خار توران به کمین نشست تا فیلمی مستند از یوز ایرانی را ثبت و ضبط کند و به مسئولین یادآوری کند که یوز ایرانی هنوزهم در ایران و در زیستگاهش زندگی می کند اما اگر نجنبیم برای همیشه باید به عکس هایش دل خوش باشیم.
بنده خودم چون با آن منطقه خار توران آشنایی کاملی دارم می دانم که چه منطقه خشک و بی و آب و علفی است و رفتن به دل آن منطقه که انواع گزنده ها و خزنده ها و حتی درنده های خطرناک هر لحظه انسان را تهدید می کند انگیزه ایی فراتر از کار و گرفتن یک تصویر می خواهد و تنها عشق است که می تواند چنین موانعی را از سر راه بردارد.
یادم هست وقتی بعد از چند شبانه روز کمین و بیرون نیامدن از چادر صحرایی تصویر یک یوز پلنگ را دوربین های دم در غاری که مرحوم اینانلو نصب کرده بودت آمد و رفت یوز پلنگ را ضبط کرده بودند اشک شوغ در چشمان اینانلو حلقه زد و بعد از آن تازه محیط بانان و سازمان محیط زیست و مسئولینی که کارشان این بوده و هست اما انگار که طبیعت به آنها ارتباطی ندارد به خود آمدند که چه محیط زیست با ارزشی است خار توران.
خاطرم هست که در همان برنامه جهانگیر کوثری از اینانلو سوال کرد نمی ترسید وقتی داخل غاری می شوید که ممکن است یک یا چند درنده درون آن باشد که جواب داد: واقعا ممکن بود یوزی خشمگین درون غار باشد ولی توکل برخدا ما می رویم. و باز تعریف می کرد که اگر در آفریقا فلان مستندساز معروف از شیر و گراز و پلنگ و...ده دقیقه مستند درست می کند انواع و اقسام ابزار لازم و بودجه مکفی و نفرات مشخص با خودروهای مخصوص و نیروهای مجرب در اختیار مستند ساز هستند و او روی یک صندلی در خودرو مخصوص می نشیند و پیپ خودش را هم روشن می کند و از چند زاویه دوربین ها فیلمبرداری می کنند و جناب فقط انتخاب می کند.
اما اینجا بارها مرحوم اینانلو را دیدیم که پسرش آرش و دو سه نفر دیگر از عواملی که دوستدار طبیعت و عاشق کار با وی بودند سوار بر یک یا دو خودرو تا دل خطرناک ترین مناطق کویری و کوهستانی ایران رفتند تا طبیعت زیبای ایران را نمایش دهند و اهمیت محیط زیست را برای مردم و مسئولین روشن کنند.
خوشبختانه نهضتی که مرحوم اینانلو برای محیط زیست آغاز کرد و احیای منابع طبیعی ایران اکنون در حال جواب دادن است و حالا می بینیم که مردم به محیط زیست و به حیوانات و جانوران غیر اهلی نگاهی تازه دارند و حالا آهو را برای شکار کمتر مد نظر دارند و یوز را دشمن خود و محیط طبیعی خود نمی دانند.
در هر حال از دست دادن چنین افرادی بزرگ که از خود اثری ماندگار برجای می گذارند حیف است و جایشان همواره در قاب خاطرات خالی خواهد بود چرا که خیلی باید زمان سپری شود تا یکی با خصوصیات وی پا به عرصه گیتی بگذارد.
او البته از جمله نخستین مفسرین و نویسندگان ورزشی در روزنامه ها و رادیو و تلویزیون هم بوده است و اتفاقا همین چندی پیش بود که ایسجا گفت و گویی را با استاد اینانلو روی خروجی خود فرستاد.
یادش گرامیباد.
سیدرضا فیض آبادی